Γυναικείος χορός που χορεύεται ιδιαίτερα στη Νάουσα, κατά τη διάρκεια της Αποκριάς. Είναι από τους λίγους πένθιμους χορούς, αφού είναι συνδεδεμένος με τον χαλασμό της Νάουσας το 1822 και την τραγική θυσία των γυναικών που έπεσαν στα νερά της Αραπίτσας για να γλιτώσουν από την Τούρκικη αιχμαλωσία. Η λαβή των χεριών γίνεται από τις παλάμες με λυγισμένους τους αγκώνες και βρίσκονται κοντά η μία χορεύτρια με την άλλη. Το μέτωπο του χορού είναι πάντα προς τη φορά (Σημ. Στο βίντεο το μέτωπο είναι προς το κέντρο, αλλά να σημειωθεί ότι η εκτέλεση είναι σύγχρονη και κατά συνέπεια μπορεί και λανθασμένη σε σχέση με την πληροφορία περί του τρόπου που εκτελείται ο χορός από το βιβλίο των Μαλκογιώργου, Μαυροβουνιώτη & Αργυριάδου, «Ελληνικοί Χοροί (Ιστορία, Κοινωνιολογία, Μεθοδική Διδασκαλία, Κινητικό Περιεχόμενο)», Εκδ. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ, Θεσσαλονίκη, 1997).

 

Τα βήματα είναι τα εξής:

1: Το δεξί προς τη φορά.

2: Το αριστερό κοντά και πίσω από τη φτέρνα του δεξιού ποδιού.

3: Το δεξί προς τη φορά.

4: Το αριστερό λίγο μπροστά από το δεξί προς τη φορά.

5:Το δεξί μετακινείται λίγο προς τη φορά.

6: Το αριστερό προς τη φορά.

7: Το δεξί πόδι πατάει προς τη φορά, ενώ συγχρόνως το αριστερό έρχεται και πατάει με τα δάχτυλα κοντά στη φτέρνα του δεξιού.

8: Το αριστερό πατάει προς τα πίσω.

9: Το δεξί μικρή κίνηση προς τα πίσω.

10: Το αριστερό πόδι προς τα πίσω.

11: Το δεξί πόδι προς τα πίσω.

12: Το αριστερό πόδι προς τα πίσω.

 

 

Οι στίχοι του τραγουδιού

Τρία πουλάκια, αμάν αμάν, καθόντανε,
τρία πουλάκια, αμάν αμάν, καθόντανε,
στης Νάουσας το κάστρο,
Μακρυνίτσα μου
καημό που 'χει η καρδίτσα μου.

Το 'να τηράει κι αμάν αμάν τα Βοδαινά
τ' άλλο τη Σαλονίκη,
Μακρυνίτσα μου
καημό που 'χει η καρδίτσα μου.

Ένα μήλο αμάν,
κι άλλο μήλο αμάν
βράδιασε και πού θα μείνω.

Το τρίτο το κι αμάν αμάν μικρότερο,
το τρίτο το κι αμάν αμάν μικρότερο,
μοιρολογεί και λέγει,
Μακρυνίτσα μου
καημό που 'χει η καρδίτσα μου.

Έναν μιλώ αμάν,
κι άλλον μιλώ αμάν
βράδιασε και πού θα μείνω...

 

Γενικά υπάρχει μια σύγχυση ως προς το στίχο "Ένα μήλο αμάν" κτλ...

Από μια μικρή διαδικτυακή έρευνα φαίνεται ότι οι αρχικοί στίχοι έλεγαν "Έναν μιλώ, αμάν, άλλον μιλώ" κτλ. Αυτό φαίνεται και πιο σωστό γλωσσικά, καθώς υποδηλώνει την απεγνωσμένη αναζήτηση για στήριγμα, αφού όλοι έχουν χαθεί.)