Η Θεσσαλία είναι το γεωγραφικό διαμέρισμα της ηπειρωτικής Ελλάδας, μεταξύ  Μακεδονίας, Στερεάς Ελλάδας, Ηπείρου και  Αιγαίου πελάγους. Βρίσκεται στην Κεντρική Ελλάδα και έχει έκταση 13.904 τ.χλμ.

Στη Θεσσαλία υπάγεται διοικητικά το συγκρότημα των Βόρειων Σποράδων (εκτός της Σκύρου): δηλ. τα νησιά Σκιάθος, Σκόπελος, Αλόννησος, Πελαγονήσι κ.ά. μικρότερα.

Η Θεσσαλία περικλείεται, από κάθε πλευρά της, από ψηλά, δασοσκέπαστα και απόκρημνα βουνά, όπως ο Όλυμπος, το ψηλότερο ελληνικό βουνό. Είναι το "βουνό των βουνών", η κατοικία των δώδεκα θεών της μυθολογίας.

 Ήταν το καταφύγιο των κλεφτών και των αρματολών στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας και η δημοτική μας ποίηση το ύμνησε με τα ωραιότερα δημοτικά τραγούδια. Απέναντί του υψώνεται η Όσσα ή Κίσαβος , έτσι τοποθετημένο που νομίζει κανείς πως τα δύο βουνά είναι έτοιμα για συμπλοκή ("ο Όλυμπος και ο Κίσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν", όπως λέει και το δημοτικό τραγούδι). Νοτιότερα βρίσκεται το μαγευτικό Πήλιο κατάφυτο από οπωροφόρα και άλλα δέντρα.

Το σημαντικότερο βέβαια χαρακτηριστικό της Θεσσαλίας είναι ο κάμπος της.. Φαίνεται πως η απέραντη πεδιάδα της Θεσσαλίας ήταν παλιότερα μεγάλη λίμνη, που έπαθε καθίζηση από τους συνεχείς σεισμούς, τα νερά της διοχετεύτηκαν στο  Αιγαίο πέλαγος και αποξηράνθηκε.

Σήμερα είναι μεγάλη, εύφορη πεδιάδα και λένε ότι το στενό μεταξύ του Ολύμπου και της Όσσας, απ' όπου διοχετεύτηκαν τα νερά στο Αιγαίο, αποτελεί τη μαγευτική και ευφορότατη κοιλάδα των Τεμπών. Λέγεται ακόμη ότι η λίμνη Βοιβηίδα (Κάρλα) είναι απομεινάρι της μεγάλης θεσσαλικής λίμνης.

Το κλίμα της Θεσσαλίας είναι γλυκό στα παράλια του Αιγαίου και ηπειρωτικό στο εσωτερικό, όπου είναι αποκλεισμένη από τη θάλασσα εξαιτίας των βουνών της.

Η Θεσσαλία ήταν η κοιτίδα του ανθρώπινου γένους κατά τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων. Στο Πήλιο ζούσαν οι Κένταυροι και ο σοφός δάσκαλος Χείρωνας. Πρώτοι κάτοικοί της ήταν οι Πελασγοί και οι Μινύες, που υποτάχτηκαν στους Θεσσαλούς που κατέβηκαν από την Ήπειρο. Στους  Περσικούς πολέμους "μήδισαν" και αργότερα υποτάχτηκαν στους Μακεδόνες (4ος αι. π.Χ.) και στους Ρωμαίους (2ος αι.). Στο Βυζάντιο αποτελούσε τμήμα του θέματος της Ελλάδας. Τον καιρό της φραγκοκρατίας ήταν επαρχία του Δεσποτάτου της Ηπείρου.

Το 1393 κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Προσαρτήθηκε στην Ελλάδα το 1881. Το 1942 οι Ιταλοί επιχείρησαν να ιδρύσουν ρουμανοβλαχικό βασίλειο στη Θεσσαλία. Η προσπάθειά τους όμως απέτυχε τελείως, γιατί κανείς δεν υποστήριξε μια τέτοια ανίερη ενέργεια.

Παρ’ όλο που οι κάτοικοί της παρουσιάζουν ετερογένεια ως προς την προέλευση, (Βλαχόφωνοι, Χασιώτες, Σαρακατσάνοι, Καραγκούνηδες, Μικρασιάτες και Θρακιώτες πρόσφυγες), εντούτοις κατόρθωσαν να διατηρήσουν μια κοινή διάλεκτο και παράδοση. Ο Σαρακατσάνοι λοιπόν, χορεύουν κυρίως χορούς στα τρία, τσάμικους, καλαματιανούς και χορούς του γάμου. Τα τραγούδια τους έχουν να κάνουν με την ποιμενική τους ζωή και με τα κατορθώματα των κλεφτών με τους οποίους ερχόταν σε επαφή κάθε θερινή περίοδο όταν μετακινούνταν με τα κοπάδια τους στα χωριά των Αγράφων.

Σημαίνουσα αξία έχουν και οι τοπικοί χοροί της Αργιθέας, της νότιας ορεινής θεσσαλικής περιοχής. Εδώ οι χοροί είναι «κλειστοί», ένα είδος αργού τσάμικου με βαριές κινήσεις όπου έχουμε σαφή επηρεασμό από Ηπειρωτικές επιδράσεις.

Οι πηλιορείτικοι χοροί είναι ολοφάνερα επηρεασμένοι από τους ρυθμούς του Αιγαίου ενώ η περιοχή που συνορεύει με την Μακεδονία διαμορφώνει κοινούς μ’ αυτήν ρυθμικούς, μουσικούς και χορευτικούς τύπους. Η θέση των χορευτών είναι κι εδώ αυστηρά καθορισμένοι από κοινωνικούς τύπους, ενώ πολλοί χοροί χορεύονται χωρίς οργανική συνοδεία.