Η Θράκη είναι χώρα της Βαλκανικής Χερσονήσου στα ΒΑ της Ελλάδας. Κατά την προ-ομηρική περίοδο περιλάμβανε επίσης τη Ν Μακεδονία και μέρος της Θεσσαλίας. Σήμερα είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε τρία γειτονικά κράτη: Ελλάδα, Τουρκία, Βουλγαρία.

Η Θράκη περιλαμβάνει τρεις νομούς: Έβρου, Ξάνθης και Ροδόπης. Ο λαός της Θράκης κατά τον Ηρόδοτο, ήταν ο μεγαλύτερος, μετά από τους Ινδούς. Ο ίδιος ιστορικός τους διαιρούσε σε βαρβάρους, που ζούσαν πάνω από τον Αίμο, και σε πολιτισμένους, που κατοικούσαν στα νότια, μεταξύ Μακεδονίας, Αιγαίου και Προποντίδας. Κατά τη μυκηναϊκή εποχή είχαν ανώτερο πολιτισμό από τον ελληνικό. Απ' αυτούς έμαθαν οι Έλληνες τη γεωργική, οχυρωτική και πολεμική τέχνη. Από τα σπουδαιότερα αρχαία έθιμά τους ήταν: η πολυγαμία, η ταφή της γυναίκας μετά το θάνατο του συζύγου της, η εξαγορά της νύφης από το γαμπρό κλπ. Οι σπουδαιότεροι από τους θεούς που λάτρευαν ήταν: ο Ερμής, ο Διόνυσος και η Άρτεμη. Απ' αυτούς κληρονόμησαν οι Έλληνες τη λατρεία του Δωδεκάθεου. Με τη δημιουργία των ελληνικών αποικιών στα παράλια της Θράκης μεταδόθηκε στη χώρα ο ελληνικός πολιτισμός και έτσι, κατά τους ιστορικούς χρόνους, οι Θράκες εξελληνίστηκαν και η χώρα τους έγινε ελληνική επαρχία.

Η Θράκη αποτέλεσε θέατρο πολεμικών συγκρούσεων από τους αρχαιότατους χρόνους, γιατί βρίσκεται μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Οι συγκρούσεις αυτές αυξήθηκαν ιδίως κατά τη  βυζαντινή εποχή. Περί το 600 μ.Χ. δέχτηκε τις καταστρεπτικές επιδρομές των Σλάβων. Αργότερα υποτάχτηκε στους Τούρκους, όπως και όλες οι άλλες βυζαντινές επαρχίες. Το 1821 πήρε μέρος στη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση κατά των Τούρκων. Το 1885 οι Βούλγαροι κατέλαβαν την Ανατολική Ρωμυλία, ενώ κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι Έλληνες έφτασαν μέχρι την  Κωνσταντινούπολη. Τα σημερινά σύνορα της ελληνικής Θράκης διαμορφώθηκαν μετά τη  Μικρασιατική καταστροφή (1922).

Η γεωγραφική της θέση λοιπόν, προσδιορίζει τις συγγένειες της μουσικής και των χορών της με τις αντίστοιχες μουσικές και χορούς των γειτονικών λαών. Το μουσικο-χορευτικό ιδίωμα της Θράκης παρουσιάζει ένα ξεχωριστό χρώμα, μέσα από μια έντονη μουσική, χορευτική και εθιμική παράδοση. Σταθμός στη διαμόρφωση του θρακιώτικου χρώματος στάθηκε η συνθήκη της Λοζάννης το 1923, η οποία ενοποίησε το Μικρασιατικό, το Θρακικό και το Μακεδονικό στοιχείο, συντελώντας στο σχηματισμό μιας πλατύτερης πολιτιστικής ενότητας.

Διατηρούνται ακόμη μέχρι σήμερα τα αναστενάρια, τα κουρμπάνια, οι μεταμφιέσεις του δωδεκαημέρου, και της αποκριάς, το έθιμο του αγιόγιαννου και της τζαμάλας, καθώς και έθμιμα με μιμικές παραστάσεις γονιμικού χαρακτήρα, που συνοδεύονται και με τους ανάλογους χορούς.. Μεγάλος στάθηκε ο επηρεασμός των εθίμων και της μουσικής από τα Μικρασιατικά παράλια στα οποία εντοπίζονται κοινή μουσικοχορευτικοί τύποι.

Το ιδιαίτερο αυτό ύφος της Θράκης, οι ιδιάζουσες μελωδικές γραμμές, καθώς και οι κινήσεις των χορών δίνουν στην περιοχή μια ιδιαιτερότητα που διαφέρει πολύ από αυτή του υπόλοιπου Ελλαδικού χώρου.