Ο ρόλος της Οικογένειας στην ανάπτυξη του παιδιού
Βιβλιογραφική αναφορά σε αυτή τη σελίδα:
1998
|
Κεφ.12 Η Υιοθεσία
12.1.Οι διαδικασίες της υιοθεσίας
Πολλές οικογένειες, οι οποίες για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν μπορούν να αποκτήσουν δικά τους παιδιά ή δεν θέλουν, καταφεύγουν στον θεσμό της υιοθεσίας.
Είναι μια διαδικασία χρονοβόρα και μακροπρόθεσμη και αν οι γονείς δεν πληρούν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά η αίτησή τους μπορεί να απορριφθεί επανειλημμένα.
Η διαδικασία υιοθεσίας γίνεται ως εξής: Οι γονείς καταθέτουν μια αίτηση η οποία περιέχει την ηλικία των γονιών, τα περιουσιακά τους στοιχεία, το επάγγελμα που ασκούν, την τωρινή τους οικονομική κατάσταση, τον αριθμό των παιδιών (αν έχουν άλλα παιδιά) και τα στοιχεία του παιδιού που θέλουν να υιοθετήσουν. Την αίτηση την καταθέτουν στο ίδρυμα, στο οποίο είναι το παιδί κι αν η επιτροπή, θεωρήσει ότι τα κριτήρια πληρούν τις προϋποθέσεις, τότε εγκρίνουν την υιοθεσία.
Δηλαδή αν οι γονείς είναι πάνω από 30 χρονών, αν είναι ευκατάστατοι, κι αν τα περιουσιακά τους στοιχεία επαρκούν για την ανατροφή του παιδιού και τις απαιτήσεις της κοινωνίας, τότε η αίτησή τους γίνεται δεκτή και μετά από ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα γραφειοκρατίας, το παιδί μπορεί να ζήσει στην νέα του οικογένεια.
Από τη στιγμή που το παιδί τοποθετείται στην οικογένεια, οι φυσικοί του γονείς δεν έχουν το δικαίωμα να το ζητήσουν πίσω και να το ξαναπάρουν. Το παιδί είναι πια ισότιμο μέλος της νέας οικογενείας, έχοντας το επώνυμο των νέων γονιών του.
Υπάρχουν, βέβαια, κάποιοι κανόνες, που τηρούνται για τον θεσμό της υιοθεσίας: Δεν μπορεί να υιοθετήσει παιδί ένα ζεύγος ομοφυλοφύλων, όπως δεν μπορεί να υιοθετήσει παιδί ένας άντρας ή μια γυναίκα, γιατί το παιδί δεν αναπτύσσεται αρμονικά σε μια οικογένεια, που δεν υπάρχουν αντρικοί και γυναικείοι ρόλοι, σε μια οικογένεια που δεν υπάρχει το μητρικό και το πατρικό πρότυπο.(75)
12.2.Ο ρόλος των θετών γονιών
Ο ρόλος, η συμπεριφορά και η αγωγή των γονιών προς το υιοθετημένο παιδί είναι και πρέπει να είναι τα ίδια με την διαπαιδαγώγηση των φυσικών παιδιών. Πρέπει να έχει τα ίδια προνόμια και καθήκοντα με ένα φυσικό παιδί, να μην φαίνεται η συμπεριφορά των γονιών προσποιητή, αλλά να του δείχνουν περίσσια και αγνή αγάπη και η στάση τους θα πρέπει να είναι όπως αν είχαν δικό τους παιδί.
Οι γονείς καλό θα είναι να υιοθετούν παιδί σε μικρή ηλικία, γιατί ο χαρακτήρας του είναι εύπλαστος και δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα. Επίσης, η μικρή ηλικία του παιδιού, ευνοεί την ψυχική ένωση και δέσιμο του παιδιού με τους γονείς. Τέλος οι γονείς μπορούν να εφαρμόσουν την αγωγή που θέλουν και το παιδί να την δεχτεί, γιατί το ίδιο στην ηλικία αυτή είναι δεκτικό σε τέτοιες επιδράσεις.
Ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να έχουν υπ' όψιν τους οι θετοί γονείς, είναι το πότε πρέπει να μιλήσουν στο παιδί για την υιοθεσία. Ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι πιστεύουν ότι η καλύτερη ηλικία για να μάθει το παιδί την αλήθεια για τους πραγματικούς και τους θετούς γονείς του, είναι στην νηπιακή ηλικία, γύρω στα έξι χρόνια του, μιας και τότε έχει αρχίσει να καταλαβαίνει και να συνειδητοποιεί ορισμένα πράγματα. Είναι λάθος να παρατείνουν χρονικά οι γονείς αυτή την συζήτηση για το παιδί, να του το πουν δηλ. σε μεγάλη ηλικία, οπότε το σοκ θα είναι μεγάλο , ή να μην θελήσουν να το πουν (ίσως και από αμηχανία) και να το μάθει από σχόλια του κοινωνικού του περίγυρου. Αυτό είναι πολύ άσχημο για το παιδί, τ' οποίο ίσως μισήσει τους φυσικούς του γονείς και σταματήσει να εμπιστεύεται τους θετούς του γονείς.
Σωστό είναι οι θετοί γονείς να μη μιλούν εχθρικά στο παιδί για τους φυσικούς του γονείς, να μην τον κάνουν να τους μισήσει, αλλά με έμμεσο τρόπο να προσπαθούν να τους δικαιολογήσουν για την πράξη τους αυτή, το να αφήσουν, δηλαδή, το παιδί σε κάποιο ίδρυμα ή να το δώσουν για υιοθεσία και να προσπαθήσουν να εξηγήσουν τους λόγους που είχαν οι φυσικοί του γονείς να το στερηθούν. Τέλος, όταν θελήσει να βρει και να συναντήσει τους φυσικούς του γονείς, να το βοηθήσουν και να το ενθαρρύνουν στην προσπάθειά του αυτή.
Αν οι θετοί γονείς συνειδητοποιήσουν ότι οι πνευματικές ικανότητες του παιδιού δεν είναι αναπτυγμένες κανονικά, δηλαδή αν το παιδί υστερεί νοητικά, δεν θα πρέπει να το εγκαταλείψουν και να θελήσουν να το στείλουν πάλι στο ίδρυμα, αλλά σαν να ήταν δικό τους παιδί, πρέπει να του συμπαρασταθούν και να του δείξουν αγάπη και αφοσίωση, για να νιώσει κι αυτό ότι ζει μέσα σε αρμονικό περιβάλλον και ότι αγαπιέται.(76)
Βιβλιογραφία Κεφαλαίου
75) Αμπλιανίτη Π. "Λεξικόν Αγωγής του Παιδιού", Αθήνα. 1958, σελ 107
76) Ηλιοπούλου Δ. "Για να γνωρίσουμε και να διαπαιδαγωγήσουμε σωστά το παιδί", Πάτρα, σελ. 28
Βιβλιογραφική αναφορά σε αυτή τη σελίδα:
ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΣΑΪΤ
Αυτό το σάιτ χρησιμοποιεί Κώδικα Καταγραφής (ΚωΚ ή cookies) κυρίως για την προβολή διαφημίσεων από την Google - Μάθετε περισσότερα...