Ο ρόλος της Οικογένειας στην ανάπτυξη του παιδιού

Βιβλιογραφική αναφορά σε αυτή τη σελίδα:
1998

ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ Εισαγωγή Αγωγή Ρόλος Γονείς και οικογένεια Δομή της Οικογένειας Ιστορική Αναδρομή   Ο ρόλος του πατέρα Χαρακτηριστικά πατέρα Πατέρας και διαζύγιο Ο ρόλος της  μητέρας Εργαζόμενη μητέρα Υιοθεσία Ειδική αγωγή Λάθη των γονιών Τύποι Γονιών Καινοτομίες Επίλογος Βιβλιογραφία

Κεφ 13. Ο ρόλος των γονέων στην αγωγή των ειδικών παιδιών

Η αγωγή των ειδικών παιδιών είναι σίγουρα διαφορετική και ίσως πιο δύσκολη από αυτή των φυσιολογικών παιδιών. Οι "απαιτήσεις" των ειδικών παιδιών καθημερινά είναι τεράστιες και οι γονείς δεν τα διαπαιδαγωγούν όπως τα φυσιολογικά παιδιά, γιατί υπάρχουν διαφορετικές ανάγκες και προτεραιότητες στα ειδικά παιδιά. Οι γονείς θα πρέπει να οπλιστούν με υπομονή, με ηρεμία μιας και η περίπτωση είναι ιδιάζουσα, με συνεχή φροντίδα και επιστασία, ώστε να κάνουν το παιδί να νιώθει ασφαλές.

Η ευαισθησία των γονιών απέναντι στο παιδί και το πρόβλημά του, ηρεμεί και καθησυχάζει το παιδί, το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά από τους γονείς και κυριολεκτικά "ρουφάει" κάθε σταγόνα αγάπης και φροντίδας που του παρέχεται.

Οι γονείς όταν επισημάνουν ότι το παιδί τους αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, θα πρέπει να ζητήσουν τη γνώμη ειδικών. Δηλ. αν το βρέφος δεν αντιδρά στους ήχους, στις εναλλαγές φωτός και σκοταδιού, όταν δεν μπορεί να σταθεροποιήσει τα άκρα του, αν δεν αντιδρά με το κλάμα στον πόνο, οι γονείς θα πρέπει να υποπτευθούν ότι το παιδί τους δεν είναι φυσιολογικό.

Το πιο σωστό -κυρίως για το παιδί- είναι η διάγνωση να γίνει από πολύ νωρίς, για να προληφθούν χειρότερες επιπλοκές. Αλλά ακόμα κι αν στην βρεφική ηλικία οι γονείς δεν επισημάνουν το πρόβλημα, τότε σίγουρα στην νηπιακή θα εντοπίσουν το πρόβλημα βλέποντας τα εξής :

- Αστάθεια ή ανικανότητα στην κίνηση και στο περπάτημα.

- Καθυστερημένη χρονικά ή και ανύπαρκτη ομιλία.

- Προβληματική ομιλία.

- Ανυπαρξία αντίδρασης σε ήχους ή στο φώς

- 'Ελλειψη επικοινωνίας με ομηλίκους

- Ανικανότητα τήρησης των κανόνων υγιεινής

Για να μπορέσουν να βοηθήσουν πραγματικά το παιδί, πρέπει ο ρόλος τους να περάσει από τα εξής στάδια:

α) Αφού πάνε το παιδί σε γιατρούς και εντοπιστεί το πρόβλημά του, πρέπει να το παραδεχτούν και να το αποδεχτούν.

Η επίμονη άρνησή τους, το να εθελοτυφλούν και να μην δέχονται το πρόβλημα, κάνουν την κατάσταση πιο δύσκολη, κυρίως για το παιδί.

Η παραδοχή ότι το παιδί τους υστερεί νοητικά, μπορεί να βοηθήσει στην αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων και επιπλοκών στην υγεία του παιδιού.

β) Μιας και το παιδί αυτό έχει διαφορετικές και πιο πολλές ανάγκες σε σχέση με το φυσιολογικό παιδί, οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητές του και να προσπαθούν να τις ικανοποιούν. Πρέπει να του δείχνουν φροντίδα και αγάπη και να επικοινωνούν με το παιδί, με την συνεχή ομιλία, κάνοντάς το να συνειδητοποιήσει με απλά και κατανοητά λόγια διάφορες ηθικές και κοινωνικές αξίες που θα του είναι χρήσιμες στη ζωή του. Τέλος, σημαντική επαφή των γονιών προς τα παιδιά, είναι η επικοινωνία του σώματος, δηλ. το χάδι, το άγγιγμα, το γεμάτο ενδαφέρον ή ανησυχία πρόσωπο των γονιών κτλ.

γ) Για να ξεπεραστούν τα προβλήματα της αγωγής των ειδικών παιδιών, αλλά και για να ξέρουν οι γονείς τι να πράξουν όταν εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα, πρέπει να διατηρούν συνεχή επαφή με ειδικούς ψυχολόγους και τον συγκεκριμένο γιατρό, που έχει αναλάβει την φροντίδα του παιδιού. Επίσης πρέπει να παρακολουθούν σεμινάρια για τα προβλήματα της αγωγής των παιδιών αυτών και να διαβάζουν επιστημονικά βιβλία ως μια επιπλέον βοήθειά τους.

Αλλά πάνω απ' όλα πρέπει οι ίδιοι να διατηρούν την ψυχραιμία τους, να μην ξεσπούν πάνω στο παιδί, ή να δείχνουν καταβεβλημένοι και με πεσμένο ηθικό μπροστά τους και κυρίως να μην ντρέπονται γι' αυτό.

δ) Τουλάχιστον απαράδεκτοι πρέπει να χαρακτηριστούν οι γονείς οι οποίοι δίνουν το παιδί σε κάποιο ίδρυμα ή το έχουν κλεισμένο συνεχώς στο σπίτι. Τα παιδιά αυτά έχουν πολύ περισσότερο ανάγκη την φροντίδα, την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους, έχουν ανάγκη για κοινωνικοποίηση και επαφή με κόσμο. Επίσης τα παιδιά αυτά πρέπει να μορφωθούν -αν έχουν τις δυνατότητες- όσο μπορούν και να έχουν ενθάρρυνση από τους γονείς και βοήθεια για να πηγαίνουν σχολείο. Κάποια παιδιά, όταν ενηλικιωθούν και εφόσον πάρουν κάποια στοιχειώδη αγωγή και εκπαίδευση μπορούν να εργαστούν με αρκετά ικανοποιητικά αποτελέσματα.⁽⁷⁷⁾ 

Βιβλιογραφία Κεφαλαίου

77) Χρηστάκη Κ. "Ο ρόλος των γονέων στην αγωγή και επαίδευση των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες", στο "Σχολείο και Ζωή" , 32, σελ 30.;

Βιβλιογραφική αναφορά σε αυτή τη σελίδα: